غربت آفتاب
⬅️براي ملموس شدنِ اين واقعيت تلخِ غربت امام زمان عج الله فرجه، به يكي از روشن ترين اوصافِ امام عليه السلام می پردازیم:
“اَلْاِمامُ الْوالِدُ الشَّفيقُ وَ الْأُمُّ الْبَرَّةُ بِالْوَلَدِ الصَّغيرِ”
امام (در زمان مهرباني، مانند) پدر دلسوز و مادر نيكوكار به بچه ی كوچك است.
⬅️حال ببينيم مؤمناني كه امام زمانِ خود را به اين وصف مي‌شناسند، آيا ذكر و ياد مناسب با اين وصف را دارند؟
⬅️فرض كنيد پدر مهربان و يا مادر فداكاري هستند كه فرزندان آنها به هر دليل نمي توانند مستقيماً با ايشان ارتباط داشته باشند. به تعبيري، نسبت به آنها غايب هستند، مثلا مسافرت رفته، يا گرفتار زندان شده، يا به هر دليلي از دسترس ايشان خارج مي‌باشند، در اين صورت آنها چقدر از اين پدر و مادرِ به سفر رفته و يا در بندِ خويش ياد مي‌كنند؟ خصوصاً اگر والدين خيلي دلسوز و فداكار
بوده، فرزندان هم با وفا باشند، واقعاً در زماني كه پدر و مادر غايب هستند، آنها را از ياد نمي
برند؛ و جاي خالي آنها را هر لحظه حس مي‌كنند.
⬅️هر قدر كه اين دوري و جدايي طولاني شود، نديدنِ پدر و مادر براي فرزندان طبيعي و عادي نمي شود بلكه در هر زمان مناسب تلخ يا شيرين و در هر اجتماع خانوادگي، بيش از هر كس به ياد آنها هستند، عكس آنها را در گوشه و كنارِ خانه قرار مي‌دهند، همواره وجود پدر و مادر خويش را به ديگران گوشزد كرده، متذكر مي‌شوند كه آنها به سفر رفته اند، ولي بالاخره
«مي آيند ». هر كس هم كه به طريقي با آنها ارتباط برقرار كند، ابتدا از احوال پدر و مادر
غايب آنها جويا مي‌شوند، و سپس آنها را با
عبارات مختلف تسلّي مي‌بخشند.فرزندان نيز، هر بار با يكديگر تماس داشته باشند، در هر برخوردي درباره ی درد هجران خود سخن
مي گويند، پيش از هر كلام و بيش از هر چيز، از پدر و مادر خود صحبت مي‌كنند و از يكديگر مي
پرسند كه آيا نامه اي دريافت نكرده اند؟! تماس تلفني نداشته اند؟ حالشان چطور است؟ فلان
خبر ناگوار و يا خوشحال كننده وقتي به آنها رسيد، چه حالي داشتند؟
⬅️خلاصه، به هر مناسبت و بهانه اي، يادِ قلبيِ خويش را به صورت‌هاي گوناگون به زبان مي
آورند. هر كدام از آنها آرزو مي‌كنند كه بتوانند حدّاقل صداي پدر و مادر خويش را بشنوند.
اگر تماس تلفني برقرار شود، هر يك از اعضاء خانواده در شنيدن صداي آنها از ديگري سبقت
مي گيرند. و حتي اگر بفهمند كه آنها كاملاً سالم هستند، باز هم راضي نمي شوند و مي‌خواهند
كه آنها را ببينند و يا لاقل صدايشان را بشنوند و… در اين ميان، دخترها از پسرها بيشتر تب و تاب دارند، همان طور كه والدين مخصوصاً پدر – دختر را بر پسر مقدّم مي دارد؛ به همين دليل دخترهاي بيشتر احساس دلتنگي مي‌كنند.
⬅️گاهي مجلس سرور خانوادگي برگزار مي‌شود، مثلاً روز عيدي فرا مي‌رسد و يا جشن عروسي
پيش مي‌آيد و… وقتي همه دور هم گرد آمده اند، غيبت آن عزيزان در اين مجلس شادي
، ناراحتي آنها را افزوده، و دائماً با دل و زبان، متذكر ياد پدر و مادر شده، اين سخنان را به زبان مي آورند: اگر پدر بود…! اگر مادر بود…!
⬅️اگر پدر و مادرشان گرفتار باشند، لازم نيست كسي به آنها بگويد كه برايشان دعا كنيد. فرزندان،به طور طبيعي از هيچ كاري براي رهايي والدين خود مضايقه ندارند، در انجام انواع دعاها و توسلات كوتاهي نمي كنند، اگر بشنوند كه عمل يا نذري در رفع گرفتاري آنها اثر داشته باشد انجام مي دهند، و در دعا و خواستنِ حوائج، آنها را بر خويش مقدّم مي‌داند.
⬅️بي خبر ماندن از وضعّيت پدر و مادر، براي فرزندان سخت و دردناك است. اگر مدتي نامه اي
دريافت نكرده يا تماس تلفني نداشته باشند، رنج و ناراحتي زيادي متحمّل مي‌شموند و… اين
وضعيّت فرزندان مهربان در مقابل والدين دلسوز و فداركارشان است.
⬅️حال ببينيم آن چه در اين مثال بيان شد، چقدر بر حضرت مهدي عجل الله فرجه–كه امام زمان ما هستند – تطبيق مي‌كند،و سپس وضعيت مؤمنان را نسبت به ايشان بسنجيم.
❓آيا ايشان پدر مهربان و دلسوزي براي شيعيان و دوستدارانشان نيستند؟! آيا ايشان به اندازه ی يك پدر خوب و دوست داشتني و يك مادر نيكوكار نسبت به فرزند كوچكش، به دوستان خود لطف و محبت ندارند؟ آيا ايشان گرفتار و دربندِ زندان غيبت نيستند؟! آيا از خبرهاي ناراحت كننده ی ما آگاهي ندارند؟! ايشان با آگاهي از اين خبرها، چه حالي پيدا مي‌كنند؟!
⬅️واقعيت اين است كه همه ی ما فرزندان كوچك – و اغلب ناسپاسِ – امام عليه السلام هستيم كه در هر لحظه و هر حالت – آساني يا سختي، شادي يا غم، غنا يا فقر، و در هر آن و هر دم – به دستگيري و رسيدگيِ ايشان نياز داريم.
❓❓اما چقدر مانند يك فرزند با وفا با ايشان برخورد كرده ایم؟
ادامه دارد…