عاشورا

?امام زمانِ از ياد رفته

?نعمت امام زمان عليه السلام از همه جهت، عام و فراگير است، و همه ی مخلوقات از آن بهره جسته اند. اما با يك نگاه كلّي به مردم جهان، مي‌بينيم كه اكثر مردن دنيا اصلاً به وجود امام عصر عليه السلام واقف نيستند و ايشان را به عنوان وليِ نعمت خويش نمي شناسند، تا بخواهند شكر حضرتش را به جاي آورند. از اين رو، براي بيش تر مردم دنيا، ياد كردن از امام زمان عليه السلام به طور كلي منتفي است، چرا كه شناخت حضرت اصلاً براي آن‌ها مطرح نيست، تا نوبت به ياد قلبي و زباني برسد.

?پس نعمت حضرت وليّ عصر ارواحنا فداه با وجود اين كه فراگير است، ولي از غير شيعه توقّع ياد حضرتش نمي رود. بنابراين، مسأله ياد شدنِ امام زمان عليه السلام براي همه ی مردم جهان غير از اقليت شيعيان، منتفي است.

◀️ اين نكتة مهم، يكي از ابعاد غربت آن
حضرت را نشان مي‌دهد.

❓❓اما اقليتي كه حضرتش را مي‌شناسند، آيا حقّ ايشان را از حيث ياد كردن به جاي مي‌آورند؟

? بسياري از اين گروه، در معرفت به اسم امام عليه السلام هم كمبودهايي دارند، و از جهت معرفت به وصف نيز وضعيّت مناسبي ندارند. طبيعتاً وقتي در مرحله ی معرفت دچار چنين
نقصاني باشند، هنگام «ياد كردن» هم نارسايي ايشان نمايان مي‌گردد.

?در نهايت، عدّه ی بسيار كمي باقي مي‌مانند - يعني اقليّتي از آن اقليّت- كه به طور نسبي، معرفت به اسم و وصف حضرت مهدي عليه السلام دارند. حال ببينيم اين زير مجموعه ی ناچيز، چگونه يادِ امام عليه السلام را در
قلب و زبان خويش، زنده نگاه مي‌دارند و آيا امام زمان عليه السلام براي اين عدّه ی بسيار اندك ، فراموش شده نيستند؟!

?متأسفانه مسأله ی غيبت امام عليه السلام و غفلت از ايشان، مشكلات بسياري بر سر راه اين عدّه ی معدود به وجود آورده، امتحان دينداري را دشوارتر ساخته است؛ چرا كه مردم نمي توانند امام خود را ببينند، با ايشان تماس عادي و اختياري برقرار كنند و مسائل و مشكلات خود را مستقيماً با وليّ نعمت خويش در ميان بگذارند.

?اگر راه تماس عادي و معمولي با ايشان داشتند ؛ شايد در ياد كردنِ امام زمان عليه السلام توفيق بيش تري داشتند.

?البته وقتي غربت ائمه ی پيشين عليه السلام را – حتي در ميان دوستدارانشان – در زمان
حضورشان مي‌بينيم، در مي‌يابيم كه روح توجه به امام عصر عليه السلام و ذكر ايشان، معرفت
است و بدون معرفت، اين غربت و غفلت، همچنان باقي و برقرار است. هم چنان كه با بودنِ معرفت، حضور و غيبت امام عليه السلام يكسان است.

?امّا به هر حال، غيبت امام عصر عليه السلام امتحاني بزرگ است، كه گاهي افراد سست ايمان، به دليل نديدن حجت خدا، كم كم در ذكر امام خويش سهل انگار و بي توجه مي‌گردند، و بدين ترتيب يا آن امام حيّ از دل و زبان آنها كم رنگ مي‌شود، و حضرت مهدي عجّ الله فرجه
نيز از ياد رفته و غريب مي‌گردند.

? با اين همه مدّعيان، عدّه بسيار بسيار اندكي باقي مي‌مانند كه امام كاظم عليه السلام در توصيف آن‌ها مي فرمايند: “شخص امام عليه السلام از چشم‌هاي مردم پنهان مي‌شود، ولي ياد او از دل هايشان پنهان نمي گردد.

?اين گروه از مؤمنان، همواره به ياد مولاي خويش هستند. شايد با چشم سر، امام زمان عليه السلام را نبينند، ولي با ديده ی دل، پيوسته حضرتش را مدّ نظر دارند، و قلب خود را جايگاه معرفت و محبت ايشان قرار داده اند. اين است كه درد هجران و ياد مشكلات و سختي‌هاي آن امامِ همام، همواره قلب آن‌ها را متأثر مي‌دارد، و چشم هايشان را اشكبار مي‌سازد.

?امام صادق عليه السلام مي‌فرمايند: “توجه داشته باشيد! قسم به خدا، امام شما سالياني از روزگارتان در غيبت خواهد بود… چشم‌هاي مؤمنان بر آن حضرت گريان مي‌شود.

?شدت معرفت و محبت اين عدّه ی بسيار كم، سبب مي‌شود كه دل هايشان به «ياد» محبوب،
دردناك شود، و آثار ذكر قلبي بر زبان و ساير اعضاء و جوارح ايشان جاري گردد.

? اما اين گروه از مؤمنان، بسيار اندك اند، تا آن جا كه خودشان نيز به تبعيّت از مولاي غريبشان همواره غريب هستند، و مورد توجه قرار نمي گيرند.

?صرف نظر از اين عدّه كه مي‌توان آن‌ها را «استثنا» دانست، بقية آن اقلّيّت شيعه، در ياد
كردن امام زمان عليه السلام واقعاً كوتاهي مي‌كنند. و لذا آن امام همام، براي امّتِ ناسپاس خود، غريبِ «از ياد رفته » است.

#غفلت_از_امام
#غربت_امام
#مهدیاران
?غربت آفتاب
✍محمد بنی هاشمی