عاشورا

?۲. وَ الْغُرَّةَ الْحَمیدَةَ؛ و آن پیشانی نورانی ستوده شده.?

?عرب به هلالی که در شب اول ماه، جلوه گری دارد، «غره» می‌گوید. اطلاق این واژه بر امام، نشان از جمال دل آرای حضرت است.

?«غره» همچنین به معنای سپیدی وسط پیشانی نیز می‌باشد که با این معنا حکایت از معروفیت و شاخص بودن است.

? امام زمان علیه السلام وجودی ناشناخته نیست؛ چشم دل ما نابیناست که حضرت را با همه درخشندگی اش نمی بینیم.

?«حمیده» هم به معنای ستوده شده است. امام عصر علیه السلام وجودی است ستایش شده که ثناگوهای فراوان دارد. ثناها، توصیفات و تمجیدات او در آیات و روایات بیان شده است:

?۳. وَ اکحُلْ نَاظِرِی بِنَظْرَةٍ مِنِّی إِلَیْهِ؛ با نگاهی از من به او، چشمم را سرمه بکش. ?

? همان طور که می‌دانید، اسلام با منیت موافق نیست. یکی از برکات نماز، این است که انسان را از منیت بیرون می‌آورد. هر چند تنها نماز می‌خوانیم، باید بگوییم: ( (ایاک نعبد و ایاک نستعین) ). نعبد می‌گوییم، یعنی ما تو را می‌پرستیم. همچنین می‌گوییم: ( (اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقیمَ) )، یعنی همه ی ما را هدایت کن. نمازگزار در عبادت، نماینده همه کره زمین است.

?بنابراین «من»‌هایی که در این عبارات مطرح می‌شود، بوی منیت نمی دهد. این «من»، من مضطر است، «منِ عاجز» و مسکینی است که می‌خواهد نهایت فقر و نیازش را به محضر امام زمان علیه السلام اظهار کند.

?او صادقانه می‌گوید: «من محتاجم، دردمندم و شما فقر و نیاز مرا می‌دانید. مرا کمک کنید».

? در فرازهای قبل که سلام و صلوات به محضر حضرت بود، دیگران نیز سهم داشتند و از طرف آن‌ها ابراز ارادت شد و گفته شد: «عن جمیع المومنین»؛ ضمن آنکه در فرازهای بعد باز، همه دیده می‌شوند؛ مانند: «فَاَظْهِرِ الّلهُمَّ لَنا وَلِیَّک؛ خدایا! پس برای ما نماینده ات را آشکار کن».

?تعبیر به سرمه نیز لطیف است؛ زیرا سرمه، دیده و چشم را تقویت می‌کند و آنچه علاوه بر تقویت بصر، بصیرت زاست، مهدویت و چشم انتظاری از حجت خداست.

? علاوه بر اینکه چشم سرمه کشیده، زیباتر جلوه می‌کند و با سایر چشم‌ها متفاوت است. وقتی از خداوند طلب می‌کنم تا با دیدار حضرت، چشم هایم را سرمه بکشد، در حقیقت درخواستم این است که چشم هایم با دیگر چشم‌های عالم، فرق کند.

استاد قرائتی