عاشورا

مرحوم آيت الله آقاي نجفي مرعشي (ره) با خود عهد مي كند كه چهل شب چهارشنبه به نيت ديدار حضرت صاحب الامر (ع) پياده به مسجد سهله برود. ايشان مي گويد: «شايد شب چهارشنبه سي و پنجم بود كه در بين راه سيد عربي را ديدم در حدود دو ساعت در محضر ايشان بودم. در مورد مطالبي صحبت شد. از جمله در مورد استخاره سخن به ميان آمد فرمودند: «اي سيد! با تسبيح چگونه استخاره مي كني؟» گفتم: «سه مرتبه صلوات مي فرستم و سه مرتبه مي گويم أستَخيرُالله بِرَحمَتِهِ فِي عافِيه پس تعدادي از دانه هاي تسبيح را مي گيرم و مي شمارم اگر دو تا ماند بد است و اگر يكي ماند خوب است.» فرمودند: «اين استخاره باقي مانده اي دارد كه به شما نرسيده است. هر گاه يكي باقي ماند فوراً حكم به خوبي استخاره نكنيد بلكه براي ترك عمل هم استخاره كنيد. اگر دو تا ماند معلوم مي شود استخاره اول خوب است، اما اگر يكي ماند استخاره اول ميانه است.»سپس فرمودند: «بعد از نماز صبح سوره يس، پس از نماز هر يك ازسوره هاي نباء، بعد از نماز عصر سوره ي نوح، پس از نماز مغرب سوره واقعه و بعد از نماز عشا سوره ملك را بخوان.» آنگاه در تعريف و تمجيد از كتاب شرايع الاسلام مرحوم محقق حلّي فرمودند: «تمام آن مطابق با واقع است مگر كمي از مسايل آن.» همچنين ايشان به خواندن قرآن و هديه كردن ثواب آن براي شيعياني كه وارث ندارند يا وارثشان يادي از آنها نمي كنند، احترام پدر و مادر، زنده باشند يا مرده و احترام به ذريه سادات تأكيد فرمودند و به من گفتند: «قدر خود را به خاطر انتساب به اهل بيت (ع) بدان و شكر اين نعمت را كه موجب سعادت و افتخار فراوان است به جاي آور.» و همچنين بر حفظ و يادگيري خطبه حضرت صديقه طاهره فاطمه زهرا (ع) در مسجد پيامبر (ص) و خطبه شقشقيه اميرالمؤمنين (ع) و خطبه عليا مخدرّه زينب كبري (ع) در مجلس يزيد (عليه العنه) تأكيد كردند و در خصوص تسبيح حضرت زهراء (س) و زيارت سيد الشهداء (ع) از دور و نزديك و زيارت اولاد ائمه (ع) و صالحين و علماء سفارش كردند و فرمودند بعد از نمازهاي پنجگانه اين دعا را بخوانيد:
«اَللّهُمَّ سَرِّحني عَنِ الهُموم وَ الغُمُوم وَ وَحشَهِ الصِّدر وَ وَسوَسَهِ الشيطان بِرَحمت

​قــــلم را شــرح قــــــرب او نـیـــاید

زبــــان را وصــــف وصــل او نشـاید
ســخن را نیـــست تـاب آن مـعانی

بـیان را نیست زان مـعنی، نشانی
سید رضا راستگو
✅سوره مبارکه نجم
ثُمَّ دَنَی فَتَدَلَّى ﴿۸﴾ فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنَى ﴿۹﴾

فَأَوْحَى إِلَى عَبْدِهِ مَا أَوْحَى ﴿۱۰﴾
سپس نزديك آمد و نزديكتر شد (۸) 

تا [فاصله‏ اش] به قدر [طول] دو [انتهاى] كمان يا نزديكتر شد (۹) 

آنگاه به بنده‏ اش آنچه را بايد وحى كند وحى فرمود (۱۰)