عاشورا

┄═•❁๐๑?๑?๑?๑๐❁•═┄
?آیت الله #مجتهدی تهرانے(ره)?
? سعے ڪنیـد بعد از نمـاز #مقـداری تعقیـب بخـوانیـد و زود بلنـد نشـوید و بـروید….
? حضـرت #آیت_الله حاج میـرزا علے هستہ ای(ره) با همـان لهجـہ شیـریـن #اصفهـانے خـود مے فرمـود: ⇩

بادبادڪ #بے_دنبـالہ بالا نمیـره، نمـاز هم بـدون تعقیـب بالا نمیرود.
? بـرخـے تعقـیـبـات #مـشتـرڪہ بعـد از نمـاز: ⇩
? #دعـا_ڪردن

? ذڪر تسبیحات حضرت #زهرا(س)
? خواندن #سوره حمدو آیت الڪرسے

? سہ مرتبـہ: «« استغفـرالله #الله الـذی لا الہ #الا هـو الحے القیـوم، ذوالجـلال والاڪرام و اتـوب #الیـہ »»
┄═•❁๐๑?๑?๑?๑๐❁•═┄

​☘?☘?☘?☘?☘?☘?

مرحوم راوندى در کتاب خرایج و جرائح خود آورده است 

☘?☘?☘?☘?☘?☘?

?امام محمّد باقر به همراه فرزندش امام جعفر صادق علیهما السلام جهت انجام مراسم حجّ وارد مکّه مکّرمه شدند.
در مسجدالحرام نزدیک کعبه الهى نشسته بودند، که شخصى وارد شد و اظهار داشت سؤ الى دارم ؟
امام باقر علیه السلام فرمود: از فرزندم ، جعفر سؤ ال کن
آن مرد خطاب به حضرت صادق علیه السلام کرد و گفت  سؤ الى دارم ؟
حضرت فرمود آنچه مى خواهى سؤ ال کن 
آن مرد گفت : تکلیف کسى که گناهى بزرگ مرتکب شده است ، چیست ؟
حضرت فرمود: آیا در ماه مبارک رمضان از روى عمد و بدون عذر روزه خوارى نموده است ؟
گفت  گناهى بزرگ تر انجام داده است .
حضرت فرمود: آیا در ماه مبارک رمضان زنا کرده است ؟
آن مرد اظهار داشت : یاابن رسول اللّه  گناهى بزرگ تر از آن را مرتکب شده است 
حضرت فرمود: آیا شخص بى گناهى را کشته است ؟
گفت از آن هم بزرگ تر.
پس از آن صادق آل محمّد علیهم السلام فرمود: چنانچه آن از شیعیان و دوستداران امیرالمؤ منین امام علىّ علیه السلام باشد، باید به زیارت کعبه الهى برود و توبه نماید؛ و سپس قسم یاد کند که دیگر مرتکب چنان گناهى نشود؛ ولى اگر از مخالفین و معاندین باشد راه پذیرش توبه براى او نیست
آن مرد گفت خداوند، شما فرزندان فاطمه زهراء علیها السلام را مورد رحمت خویش قرار دهد، من این چنین جوابى را از رسول خدا صلى الله علیه و آله نیز شنیده ام بعد از آن  از محضر مقدّس آن بزرگواران خداحافظى کرد و رفت 
امام محمّد باقر علیه السلام به فرزندش فرمود همانا این شخص حضرت خضر علیه السلام بود، که خواست تو را به مردم معرّفى نماید

​?? دو گروهی که از مرز دنیا و آخرت  عبور می کنند ??
?فی الکافی عن النَّبیِّ صلی‌الله‌علیه‌وآله: مُسْتَرِیحٌ وَ مُسْتَراحٌ مِنْهُ أَمَّا الْمُسْتَرِیحُ فَالْعَبْدُ الصَّالِحُ اِسْتراحَ مِنْ غَمِّ الدُّنْیا وَ ما کانَ فِیهِ مِنَ الْعِبادَةِ إِلى‌ الرَّاحَةِ وَ نَعِیمِ الآخِرَةِ أَمَّا المُسْتَراحٌ مِنْهُ فَالْفاجِرُ یَسْتَرِیحُ مِنْهُ الْمَلَکانِ اللَّذانِ یَحْفَظانِ عَلَیْهِ یحفظونهُ مِن اَمرِالله وَ خادِمُهُ وَ أَهْلُهُ وَ الْأَرْضُ الَّتى‌ کانَ یَمْشى‌ عَلَیْها 
?? منبع 

الشافی، صفحه‌ی ۸۸۲ 
♦️ پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد صلی‌الله ‌علیه‌و آله ‌و سلم فرمودند:
?از این مرز بین دنیا و آخرت همه عبورمی‌کنند و  آنها  دو قسمند
?یک عده‌ای خودشان با این عبور به راحتی می‌رسند و از رنج نجات پیدا می‌کنند؛ یک عده هم کسانی هستند که وقتی عبور می‌کنند، دیگران از دست آنها راحت می‌شوند.
?آن کسی که خودش با عبور از دروازه‌ی مرگ  به راحت می‌رسد، بنده‌ی صالح است که راحت می‌شود ‌و از رنج تکلیف و بندگی آسوده می‌شود خُب عبد صالح در دنیا ریاضت‌هایی باید بکشد؛ کارهایی باید بکند؛ تقیداتی دارد.
?مثلاً فرض کنید روزه‌ی ماه رمضان در هوای گرم یا برخاستن در نیمه‌ی شب از خواب راحت برای عبادت. اینها خُب یک رنج‌هایی است دیگر راحت شدن از اینها به سوی آسایش ابدی و بهشت آخرت این آن قسم اول است.
?[اما آن کسی که دیگران از دست او آسوده می‌شوند، او انسان فاجر است.] چه کسی از دست او راحت می‌شود؟ اول ، این دو ملک الهی که مأمور نوشتن اعمال او هستند؛ آنها از دست او راحت می‌شوند آنها که هی می‌دیدند او گناه می‌کند، خطا می‌کند، معصیت الهی می‌کند، خب اینها مَلَک بودند، رنج می‌بردند از او، آنها از دستش راحت می‌شوند
?آن کسانی که یحفظونهُ مِن اَمرِالله  یعنی به دستور خدای متعال حفاظت می‌کنند وَ خادِمُهُ  آن کسانی که در دنیا خدمت او را می‌کنند از دستش راحت می‌شوند. وَ أَهْلُهُ و خانواده‌ی او از دستش راحت می‌شوند همین زمینی که انسان فاجر بر روی او عبور می‌کند، این زمین هم از دست او راحت می‌شود.
?ما نمی‌فهمیم که چه دارد می‌گذرد در این عالم وجود. با این چشم ظاهری چیزهایی را نمی‌شود فهمید اما این واقعیت دارد آن زمین هم از دست او راحت می‌شود
?  شرح حدیث از امام خامنه ای مدظله العالی در مقدمه درس خارج

?روحـۍفداڪ یازینبــ?:

??حضرت فاطمه(س) :
??خداوندا ! ازتو اعتقادخالص وتوحید را

می خواهم

و این که درحالتِ خشم ورضااز تو بترسم و درحالت فقروغنا اعتدال را رعایت کنم??
?بحارالانوار، ج 94، ص255